05 Ago «Aínda podo sentir o feliz que estaba todo o mundo»
A regatista coruñesa non esquece o torrente de emocións que se desencadeou tras o seu éxito en Weymouth
Atópase de vacacións lonxe de Galicia, pero a través das redes sociais non se desconectou de todo o que xa está a suceder en Río.Sofía Toro (A Coruña, 1990) recoñece que sente pena por non poder estar nos Xogos Olímpicos de Brasil e asegura que todas estas imaxes humedeceron os seus recordos de Londres, onde alcanzou o ceo, onde se vestiu de ouro.
-¿Que se palpa cando un vive uns Xogos desde dentro?
-Para min foi a experiencia da miña vida. Estes días non paro de acordarme de cada día que pasei en Londres. Desde a nosa chegada á vila de Weymouth ata como cambiamos aquel lugar tranquilo e apartado do epicentro dos Xogos para quedarnos na vila do parque olímpico e gozar da cerimonia de inauguración.
-¿A cerimonia de apertura foi tan espectacular como pareceu?
-Foi incrible. Vestímonos co uniforme e estabamos rodeados de deportistas famosos, aos que ves por televisión e admiras, e despois comezamos a camiñar desde a vila cara ao estado olímpico e había unha chea de xente durante todo o percorrido que nos ía aplaudindo e facendo fotos. É espectacular. De súpeto, es o foco de todas as miradas. Quedouse cada metro gravado na memoria.
-¿Decidiron ir a pesar de que empezaban a competir moi pronto?
-Si, dous días máis tarde tiñamos as primeiras regatas e para nós [A pontevedresa Támara Echegoyen e a xixonesa Ángela Pumariega eras as outras dous tripulantes do Elliot de seis metros co que gañaron na modalidade Match Race] era un tute movernos desde Weymouth ata Londres. Pero falamos con varios adestradores do equipo español de vela e recomendáronnos que fósemos á cerimonia, que gozásemos de cada minuto e de cada momento dos Xogos, porque é unha oportunidade única.
-E agora, coa perspectiva que dá o paso do tempo e a certeza do resultado que conseguiron, parece que acertaron.
-A verdade é que nos transmitiu unha enerxía especial. Creo que nos deu motivación, fíxonos sentir que chegaramos lonxe. Pero non só foi a cerimonia de apertura. Xa en España fomos con todo o equipo olímpico ás recepcións da Moncloa e Zarzuela…
-¿E como ve as opcións de Támara Echegoyen de conseguir outra medalla olímpica?
-Hai pouco facíannos unha entrevista ás dúas á vez e comentabamos a gran campaña olímpica que realizou xunto a Berta [Betanzos]. Forman un gran equipo e están rodeadas dun bo número de profesionais que lles axudaron a crecer con velocidade. Para min son as favoritas, pero nuns Xogos evidentemente están as mellores tripulacións do planeta e sempre será complicado que poidan demostralo.
-Di que recorda Londres coma se fose hoxe, ¿que me pode dicir do momento en que tocou o primeiro banzo do podio?
-Por encima doutros recordos, aínda podo sentir como me recibiu A Coruña e o feliz que estaba toda a miña familia, todo o mundo.
-¿Dálle pena non estar en Río?
-Sen dúbida. Vexo polas redes sociais unha chea de imaxes que soben os deportistas que xa están na vila e éntranche unhas ganas enormes de volver pasar por esa experiencia.
-¿Ten xa Tokio2020 entre cella e cella?
-Antes de nada teño que centrarme no Mundial do ano que vén e lograr resultados para poder ter unha bolsa. Sen iso, será moi complicado.
-¿Sente que se esqueceron pronto do seu ouro?
-Sento que nestes catro anos non podía pagarme un adestrador.
La Voz de Galicia: Antón Bruquetas
Sorry, the comment form is closed at this time.